KİTAP HAKKINDA:

Az zamanda tüketmedik umutlarımızı. Adeta tüketmek için çırpınıp durduk. Sen benim hayatımda piyon’sun, ben kaybedersem iki puanım gider, ben senin hayatında şah’ım, sen kaybedersen oyun biter. İşte bu düşünce değil miydi bizleri ben merkezli yanılgının içinde ezilmeye, yok olmaya sürükleyen. Dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız bir insanın başına gelen olumsuzluğu dikkate alsaydık, başımıza bunlar gelmezdi. Onlar için birkaç damla gözyaşı dökebilseydik, bu gün göz pınarlarımız kurumazdı. Biz onlar için ağlamasını bilseydik, onlar da bizim için ağlamayı öğrenirdi. Biz herhangi birinin tutsaklığının sebebini irdeleseydik, bu gün tutsak olmaz, özgür olurduk. Biz komşumuza sırtımızı dönüp, dostlarımıza kapımızı kapatmasaydık, bu gün bütün kapılar bize açık olurdu. Paylaşmasını bilseydik, hâlâ paylaşacağımız şeylerimiz olurdu. Sevdikçe sevileceğimizi bilemedik. Kırdıkça kırıldık, yok ettikçe yok olduk. Hep kendimiz için bulmaya çalıştıkça, bulduklarımızı da kaybettik. Ben merkezli davrandıkça, benliğimiz gitti elimizden.

‘‘Halkı iyilik ve barış sevenler olsaydı, Rabbin o kentleri / o medeniyetleri / o ülkeleri zulümle helak edecek değildi ya!’’ (Hud Süresi 117. Ayet)

İnsanları iyi veya kötü yapan sistemdir. Sistemi oluşturanlar da insanlardır. O halde insanlar sistemin formatını kötü ve bencil kişiler yaratma yününde mi oluşturmaktaydı? Medeni dünyanın gereksinimleri mi, dini öğretilerin getirdikleri mi bu yöne itiyordu? Her ikisi de bu yöne itmezdi. O halde sorun neredeydi? Hiç kuşkusuz sorun; aymazlıkta, hak ve hukuku tanımamakta, iradesini başka mahfillere havale etmekte, yani tembellikte, miskinlikte, çıkarcı olmaktaydı. Kendi yapmaları gerekenleri başkalarına havale etmekte, emek hırsızlığı ve başkasının emeğinden istifade etme isteğinden kaynaklanmaktaydı. İşte dünyanın esir düşmesinin sebebi buydu.

***

Zile bastı ve bir çay istedi. Çayını yudumlarken, kafasında tekrar geleceğin planlarını kurmaya başladı. Aralarında hiçbir problem olmasa bile insanlar nasıl da birbirlerini bir kaşık suda boğmaya çalışıyorlardı? Hâlbuki hepsi de aynı kaderin yolcularıydı. Yaratan isteseydi, hepsini aynı ırktan yaratamaz mıydı? Aynı ırktan, aynı dinden ve aynı dilden…

Dünyada yeni bir düzen kurulacaksa; hak, hukuk, kardeşlik üstüne kurulmalıydı. Din, dil, ırk, cinsiyet farkı gözetmek ayıpların en büyüğü olarak benimsenmeliydi. Eski kötü alışkanlıklar, yeni düzene de taşınacaksa, dünyayı yıkıp yeniden onarmanın bir anlamı yoktu.

YAZAR HAKKINDA:

Erol Duran

1954 yılında Kars’ın Kağızman Kazası’nın Kömürlü Köyünde dünyaya geldi. İlkokulu, ortaokulu ve liseyi Kağızman’da okudu. 1974 yılında Ankara Eğitim Enstitüsü Fransızca Bölümü’nde, 1995 yılında da AÖF Sosyal Bilimler Bölümü’nde okudu ama her ikisini de yarıda bıraktı. Yarıda bıraktıklarının arasında yirmi yıl hizmet verdiği devlet memurluğu da vardır. Devlet memurluğundan da yirmi yıl sonra istifa ederek, hizmetini özel sektörde devam ettirip emekliliğe hak kazanmıştır.